طراحی کارگاه و نمایشگاه دارایی بافی یزد

این رساله با "موضوع طراحی کارگاه و نمایشگاه صنعت دارایی بافی یزد" سعی دارد مفاهیم و اطلاعات حاصل از "دارایی"، و فرآیند رسیدن به آن را به شیرین ترین و ماندگارترین حالت نمایش دهد و پویایی، سرزندگی و نشاط آوربودن این مجموعه را در مخاطبین ملموس کند. امید است این تلاش ناچیز قدمی در جهت احیاء ارزش های ملی- فرهنگی این مرز و بوم بوده و مقدمه ای برای رشد و ترویج ابعاد هنری و فنی این صنعت پارچه-بافی باشد. 1-1- طرح مسئله هنرمند همواره در جستجوی راه تازه ای برای دست یابی به ابتکارات گوناگون است. همان-طور که هر هنری در وجود خود از شرایط زمان و مکان و شرایط اجتماعی و دیگر عوامل تأثیر می پذیرد، هنرها از یکدیگر، مستقیم یا غیر مستقیم تأثیر می پذیرند و دارای عوامل مشترک هستند که با جستجوی آن ها زمینه ی تفکر و ابتکارات جدید بوجود می آید. در اینجا است که این سوال مطرح می شود آیا می توان با قیاس معماری و "دارایی" و شناخت شباهت ها و تفاوت های میان آن دو، کیفیت هایی را به معماری اضافه نمود که به وسیله-ی آن ها فضاها در ذهن مخاطب خاطره انگیز شود؟ و سوالی که پیش می آید، به فضا متوجه می-شود و معانی، مفاهیم و شکل های گوناگون آن را در مقوله هایی مهم مطرح می کند: فضای زندگی (آندو، 1381)، فضای هندسی، فضای اندیشه و خیال، فضای کالبدی، فضای معماری و... . و آیا از تجربه ی بودن در فضای "دارایی" و نحوه ی تأثیر آن بر مخاطب می توان درس هایی را برای معماری گرفت؟ مسأله ای که اینجا مطرح است دستیابی به کیفیت فضایی در ذهن بیننده و استفاده کننده از فضا می باشد. معماری ای که می تواند انسان را در داشتن لحظاتی بهتر از جمیع جهات در حال و آینده یاری کند و پس از گذشت زمانی، این کیفیت فضایی همچون مزه کردن طعمی خوش در روح و جان انسان ماندگار گردد. ویژگی های متمایز هنر "دارایی" نسبت به سایر هنرهای دست باف سبب شده است که از آن به عنوان موضوع و دست مایه طراحی برای پاسخ گویی به مسأله و هدف طراح استفاده شود. زیرا این دست بافته دارای ویژگی های هنری خاص می باشد و از عناصر ماندگار در فرهنگ ایرانی است و معماری کردن برای این عناصر ماندگار باید اصولی را داشته باشد که بتواند درک کیفیت فضای ماندگار را برای بیننده ایجاد کند. 1-2- ضرورت طرح مسئله و اهداف طرح پدیده ای که معماری خوانده می شود، شامل صدها دلالت اجتماعی و انسانی دیگر می باشد که جای دیگری از فرهنگ شکل گرفته اند اما در معماری حضور می یابند. به طور مثال شکل و نوع عمل کردها، مصالح انتخابی، رنگ و ... که ظاهراً مواد خام و ناب برای صورت گرفتن معماری است و از جایی اخذ شده اند که در آن جا مانند یک ماده ی خام وجود ندارند بلکه یک صورت معنی دارند. "معماری یک شکل است، شکلی از زندگی، و نه فقط یک شکل فیزیکی، معماری پویایی شکل یا مکان است، نه خود مکان یا شکل." (موسوی نیا، 1384) روح مکان، معماری است و شکل فیزیکی فقط ابزار بیان این روح است. این جا است که بهره گیری از جلوه ی دیگری از هنر، در این جا "دارایی" بافی به ارتقاء روح مکان کمک می کند. "دارایی" بافی به عنوان هنری دستی که با بداهه نوازی هنرمند بافنده همراه است، دارای کیفیت های ویژه ای است که قابل شناسایی و بحث است و فضای خاصی را می سازد. معماران فقط کار با شکل فیزیکی را آموزش دیده اند، هر چند که در معماری فضایی به وجود نمی آید مگر این که حدود فیزیکی آن، مشخص شده باشد و این تمایز بوسیله ی اشاره به بافت، رنگ، شکل و دیگر صفت های مشابه نشان داده شده باشد. و در مجموع این که: با شناخت تفاوت و شباهت های میان "دارایی" و معماری می توان کیفیت های جدید را در معماری شناسایی و یا درس هایی از "دارایی" بافی برای معماری گرفت و به آن تسری داد.